Preto de catrocentos ollos redondos elevaron as súas miradas ata máis aló da superficie. E que viron entón? Viron, naturalmente, a cana e o fío, pero no extremo deste, o insecto máis orixinal e atractivo que contemplaran nunca; o seu esvelto trazo era como de ouro e tiña unha pelusa verde e vermella e azul? Leve plumilla ou pelos de cores?... Non se vía ben porque non estaba quedo. Fose o que fose, aparecía magnífico; tan arrobador que as troitas, as grandes, as pequenas, as gordas e as fracas, as asalmonadas e as polgadas, abriron a boca e deixaron saír unha burbulliña de aire, o que fan sempre que queren exclamar: ¡¡Oh!!. ("El bosque animado", de Wenceslao Fernández Flórez)
No hay comentarios:
Publicar un comentario